Der Philosoph Seneca wendet sich gegen eine allzu langfristige Lebensplanung und plädiert fur ein Leben nach dem Motto: "Carpe diem!"
 

Nemo restituet annos, nemo iterum te tibi reddet. Ibit, qua¹ coepit, aetas² nec cursum suum aut revocabit aut supprimet; nihil tumultuabitur, nihil admonebit te velocitatis suae. Tacita labetur. Non illa se regis imperio, non favore populi longius proferet. Sicut missa est a primo die, curret, nusquam devertetur, nusquam remorabitur.
Quid fiet? Tu occupatus es, vita festinat; mors interim aderit, cui - velis nolis - vacandum est. Potestne quicquam stultius esse quam quorundam sensus, hominum eorum dico, qui prudentiam iactant? Operiosus occupati sunt. Ut melius possint vivere, impendio vitae vitam instruunt. Cogitationes suas in longum ordinant; maxima porro vitae iactura dilatio est: Illa primum quemque extrahit diem³, illa eripit praesentia, dum ulteriora promittit. Maximum vivendi impedimentum est exspectatio, quae pendet ex crastino, perdit hodiernum
Quod in manu fortunae positum est, disponit, quod in tua, dimittis. Quo spectas? Quo te
extendis? Omnia, quae ventura sunt, in incerto iacent: Protincus vive! Clamat ecce maximus vates⁴ et velut divino ore instinctus salutare carmen canit: "OPTIMA QUAEQUE DIES MISERIS MORTALIBUS AEVI PRIMA FUGIT." "QUID CUNCTARIS?", inquit, "QUID CESSAS? NISI OCCUPAS, FUGIT". Et cum occupaveris diem, tamen fugiet. Itaque cum celeritate temporis utendi velocitate certandum est et velut ex torrenti⁵ rapido nec semper ituro cito hauriendum.
Hoc quoque pulcherrime dicit vates ad exprobandam⁶ infinitam cogitationem, quod non "optimam quamque aetatem", sed "diem" dicit. Quid securus et in tanta temporum fuga lentus menses tibi et annos in longam seriem, utcumque aviditate tuae visum est, exporrigis? De die tecum loquitur et de hoc ipso fugiente.