"Quare", inquis, "sapiens philosophiae studiosus est et
     tamen dives vitam agit?"
     Quid dubii est, quin maior materia¹ sapienti viro sit ani-
     mum explicandi suum in divitiis quam in paupertate? Nam
5    in hac unum genus virtutis est non inclinari² nec deprimi,
     in divitiis et temperantia et liberalitas et diligentia cam-
     pum habent patentem.
     Non contemnet se sapiens: Etiamsi fuerit minimae statu-
     rae, esse tamen se procerum volet. Et exiliis corpore vale-
10   bit, malet tamen sibi esse corporis robur, et hoc ita, ut
     sciat esse aliud in se valentius. Malam valetudinem tolera-
     bit, bonam optabit. Quaedam enim, etiamsi in summam
     rei³ parva sunt et subduci sine ruina principalis boni
     possunt, adiciunt tamen aliquid ad laetitiam perpetuam et
15  ex virtute nascentem: Sic illum afficiunt⁴ divitiae et exhi-
    larant ut navigantem secundus et ferens ventus, ut dies
    bonus et in bruma ac frigore apricus locus.
    Quis porro sapientium negat etiam haec, quae indifferen-
    tia vocamus, habere aliquid in se pretii et alia aliis esse
20  potiora? Quibusdam es iis tribuitur aliquid honoris, qui-
    busdam multum. Ne erres itaque: Inter potiora divitiae
    sunt.
    "Quid ergo", inquis, "me derides, cum eundem apud te
    locum habeant divitiae, quem apud me?"
25 Vis scire, quam⁵ non eundem habeant locum? Mihi divi-
    tiae, si effluxerint, nihil aurefent nisi semet ipsas; tu stu-
    debis et videberis tibi sine te relictus, si illae a te reces-
    serint. Apud me divitiae aliquem locum habent, apud te
    summum: Ad postremum⁶ divitiae meae sunt, tu divitiarum
30  es.
    Desine ergo philosophis pecunia interdicere! Nemo sapi-
    entiam paupertate damnavit.